حجت الاسلام دعایی چهره ی ریشه دار و شناسنامه ی انقلاب اسلامی ایران بود. او یک چهره ی واسط بین نظام و اپوزیسیون داخلی داشت، حتی با اعضای نهضت آزادی روابط دوستانه داشت. نوع برخورد او با همه یکسان بود. می دانست که باید نقش واسط و میانجی را داشته باشد به جای اینکه افتراق ایجاد کند و بر کینه ها بیفزاید.